Proszę Cię, Panie, zaprowadź mnie do Męża
Mojego, jedynego, podarowanego
Kiedy każda kropla, co chwilą rozbłyska
Rozpływa się we mgle potężnej tęsknoty
Błagam, nie mam już siły
Wiem dobrze, nikim jestem
Wiem tez, ze nicość nie jest
Głupim słowem, bo bólem
Własną duszą i wątłym ciałem je przybijam
Mocno i najbliżej do Twojego Krzyża
…Wiesz? Zgubiłam się w tych rymach, w tych wersach…
Bądź ze mną, za rękę prowadź, czekam, jestem.
Gdańsk 2009
