Autor: Joanna

zostałeś mi tylko Ty
zostało mi zatem wszystko

2024

stworzyłeś mnie 

bym żyła 

jak najbliżej Ciebie

w ciszy

chowam Cię we mnie

jak rosę i lekko

codziennie od nowa

tęsknię i niosę

i siebie…

oddycham wolna

a kiedy dotrę 

w pełni najgłębiej

żyć będę

2024

On nosi twoje trudy, cierpienia

jest razem z tobą

jest słodkim ratunkiem opatrunkiem twoim 

podziękuj konkretnie i się uśmiechnij

zostałeś umiłowany 

zostałeś uratowany

uciekaj 

lecz nigdy od Niego

2024

Dotykać Boga to jak dłonią otwartą

pozwalać siebie przenikać porannym promieniom słońca albo…. jak pozwalać się im głaskać w zamknięte powieki myśląc:

„Jesteś. Jesteś przy mnie. Czy cokolwiek mogłoby to usunąć? Ty, tak uparty w umiłowaniu i dusza ludzka o otwartych dłoniach…”

Miłość stworzenia do Stwórcy żadnym językiem niewypowiedziana.

Oto fenomen ludzkiej wolności zamknięty, ukryty w sercu człowieka. Oto jest książka napisana życiem i napisana spotykaniem Jego.

2024 

Jest taki ból, który Bóg zna tylko.

Na przemian radość, tęsknota 

a za tym cierpienia tak żywy płomień. 

Czy to męczeństwo serca przez chwilę,

lecz tak prawdziwe jak samo Niebo.

Wierzyć to przecież mieć pewność w zwątpieniu.

A ból ten przenika w serca głębiny i z serca wyrywa jakby korzenie.

I żadne łzy i żaden lament go wypowiedzieć nigdy nie zdoła

W sercu Pan Jezus Najmilszy w Osobie

żywy i piękny a jednak w stajni człowieczej przebywa, dla Niego ból ten zostaje przyjęty,

co nie jest rozpaczą ani rozrzewnieniem, a raczej konaniem dla duszy samej.

Przyjmować więc wszystko, co podarowane.

I obejmować to szczerze i mocno,

gdyż On Jest Miłością i wie, co robi z nami,

choćby inni ludzie podeptać zechcieli, uprościć i zepchnąć czego nie przeżyli.

Błogosławiony bądź Miły Boże za każdą chwilę nam podarowaną, codziennie od rana do rana przy Tobie.

I w zawierzeniu tych, co najbliżsi i w prostym siebie podarowaniu.

2024 Matce Bożej

…kiedy zawołasz, pobiegnę do Ciebie

16 lipca 2024 Maryi z Góry Karmel

a co by było gdyby

nie było mnie na świecie 

tak w ogóle, nigdy, gdybym nie istniała

czy moja mama cierpiałaby mniej

a tata czy czułby się lżej w swoim świecie

czy pokochani czuliby różnicę

pomiędzy ze mną, beze mnie

i przyjaciele… czy by pomyśleli,

że fajnie by było znać kogoś 

w moim rodzaju

czy moje dziecko 

miałoby innego tatę i mamę 

czy tylko inną mamę 

czy czułoby tę samą troskę i ciepło

czy komukolwiek robiłoby 

to różnicę, że byłabym lub mnie nie było

w obliczu prawdy 

wiele wypłynąć potrafi

a potem wyzwolić 

z tą samą godziną 

jaka by prawda beze mnie była

czy w ogóle by zakładała, 

że być może być mogę 

pomimo tego rodzaju rozważań

jakoś mam pewność i przekonanie

że Pan, Stwórca osób

prawdopodobnie On jeden

mógłby zapłakać albo zapragnąć,

a może jedno i drugie,

że brak mu serca, które 

kochałoby Jego,

które by biło, myślało i czuło

dla Niego

każdy wszak to

niepowtarzalny robaczek

lecz ważny, o zaplanowanym istnieniu

pomimo wszystko

pomimo cierpienia

…a może właśnie z powodu niego,

narzędzia kształtującego

w samych oczach Boga, 

przez ludzi niezauważanego

2004

Pozostań ze mną Mamo

w odcieniach zieleni życia

bym rosła w siłę oddania

bym istnieć dla siebie przestała

modlitwą bym duszę sprzątała

od blasku poranka bym żyła

radosna głęboko

gdy tylko pomyślę o Tobie

Dotykaj, przytulaj, obejmuj

gdy „Mamo” wypowiem

o każdej porze

codziennie od nowa

odkryję plan Boga

by droga bezpieczną była

Kto to uprosił albo kto wybłagał

pomimo ciemności i wahań

te uwieźć by chciały

bez chwały

…a jednak być muszą dla wolności mojej

i serce układam w Twoich ramionach

Tym bardziej zatem oddanie wybieram

nie tylko pragnę lecz jestem dzieckiem Twoim

i w Tobie do końca siebie otwieram

i Ciebie w sercu na wieczność zabieram

2024 tuż przed trzecim ofiarowaniem siebie Niepokalanej w niewolę miłości, z serdeczną pamięcią o siostrze Franciszce Zawierzance

Wybieram Ciebie o rześkim poranku

i w ciągu dnia Ciebie wybieram

w wieczorną mgłę

i nocą gdy myślę

Ciebie i tylko Ciebie wybieram 

Niech żadne rany, niech żadne zgliszcza nie przysłaniają

już tego wyboru

bo wtedy i teraz, i rzeczywiscie 

Ty jesteś Panem doświadczeń i ziszczeń

Kładę więc, głowę na Twoim ramieniu

jak przyjaciółka, jak droga siostra

i czuję jak jestem pełna pokoju

że Tobie oddaję bieg życia do końca 

niech myśli moje i serce moje,

które mi dałeś na ścieżki Twoje

odpoczną, zbudują gdy trudy i znoje 

wydają się niszczyć

bycie we dwoje

2024

W prostocie wszelkich myśli

wyznaję, że kocham

i tak to zbliżam się do

codzienności 

gdzie żyję będąc dla ciebie

gdzie zbieram okruchy

dla siebie

lecz nie żałuję, że chleb calutki

tobie oddaję 

i jest w tym wolność i radość,

i czas mój,

i moje myśli…proste

rozbijające się na atomy

podstawka pod filiżankę z kawą,

kolorowego obrusu,

kwiatów w wazonie

gdzie to, co nazywa się

zawsze cierpieniem

przyjęte oknem

ku głębi się staje

ku pełni – On tu

naprawdę jest zawsze

Miłość więc, to nie słowa

puszczane na wiatr

jak dmuchawce

a podarunki dla ciebie

codzienne 

z ochotą, z radością, by dbać 

i patrzeć jak wzrastasz

to przyjmowanie tego,

co spotkam

uważne myślenie o tu i teraz

I dodam jeszcze na temat

ten ważny 

pamiętam obraz Niepokalanej

wcale mi nieznanego artysty

tam siedzi skupiona i szyje

– obrazek codzienny i prosty

lecz to jest obraz

wielkiej miłości 

2024 Kochanemu Mężowi i Córeczce